door Fred Triep

De twijfel slaat toe

Ik twijfel. Wat zou nu de snelste manier zijn om weer in het canyon te komen. Voor mij zie ik een canyon naar rechts lopen, dat naar links doodloopt. Dat kan dus nog niet het Fish River canyon zijn, maar dit zijcanyon zal er vast uiteindelijk in uit komen. De vraag is, waar en wanneer dat zijcanyon in de Fish River Canyon uitkomt. Naar links gaat een weg, die over een zadel tussen de bergen verderop loopt. Het is waarschijnlijk de gemakkelijkste manier om over de kam komen. Ook daar achter zou de Fish River Canyon kunnen liggen. We overleggen. We hebben nog maar weinig tijd om te beslissen, want is half  zeven ‘s avonds en binnen een half uur is het donker. En zonder water wordt het moeilijk kamperen, we moeten dan bij eten koken zo weinig mogelijk water gebruiken om morgenochtend nog water bij het ontbijt te hebben. Voor zo ’n nathals als ik is dat geen aanlokkelijk perspectief.

Ons overleg duurt ongeveer 10 minuten. Eigenlijk zouden we meer tijd willen hebben om een goed besluit te nemen, maar daar is geen tijd voor. Glenn voelt het meeste voor afdalen in het canyon schuin voor ons, de anderen zien meer kansen door de weg naar links te vervolgen. We nemen de weg naar links. Ons argument is dat vrachtauto’s voor het ophalen van water uit het canyon zeer zeker deze weg zullen gebruiken.

Ik loop snel vooruit, omdat ik benieuwd ben of dit de oplossing is. Na een grote bocht bereikt de zandweg het zadel. Op het zadel zie ik dat er een laagte voor ons ligt. Ik maak een gebaar naar de anderen achter mij, dat ik het canyon zie. Maar bij de afdaling, slaat de twijfel weer toe. Als ik verder afdaal zie ik dat ook dit het Fish River Canyon niet is, want er stroomt geen rivier door. Ik loop door tot ik beneden in de laagte ben en daar besluit ik maar te wachten op de anderen. Wat nu? Het is bijna donker en we kunnen met deze groep, die erg vermoeid is, niet verdergaan.

Waarom deze tocht?

Het idee om de tocht door het Fish River Canyon te lopen ontstond anderhalve jaar geleden. Liza, een Zuidafrikaans vrouw, die samen met Wim in Hoofddorp woont, had mijn homepage over wandelen ontdekt en mij via een emailtje gevraagd of ik niet eens deze tocht wilde maken. Ik las het verhaal over deze tocht in het boek “Hiking in Africa” en begon de tocht interessant te vinden. Nadat we enkele emailtjes heen en weer stuurde, bezocht ik Wim en Liza. Het was toen begin mei en voor die zomer had ik al plannen gemaakt. We besloten in september, als ik terugkwam van vakantie, een groep te gaan vormen voor de zomer er na. Dat lukte m.b.v. een oproep in een nieuwsgroep en door het opwekken van interesse bij vrienden. We kwamen enkele zondagen in de loop van het jaar bij elkaar. Tussen de personen in deze groep bleek het goed te klikken, zodat Liza in november ons kon opgeven bij de Namibische autoriteiten voor de tocht eind juli. Na november liepen we nog enkele zondagen met elkaar en in mei liepen we een weekend met onze rugzakken in de Ardennen. Onze groep bestond toen uit zeven personen, namelijk Hans, Liza, Marianne, Margriet, Willy, Wim en mijn persoon. Van deze groep zou Wim niet mee het canyon ingaan, hij vond dat te veel afzien. Aan de andere aktiviteiten, waaronder een wandelsafari in het Umfolozi Nationaal Park, zou  Wim wel deelnemen. Als achtste persoon voor deze tocht wist Liza haar schoonzoon Glenn te interesseren. Hij kwam per vliegtuig vanuit Johannesburg naar Kaapstad gevlogen om met ons deze tocht mee te maken.

Start van de tocht

Het is dinsdagochtend 27 juli 1999 om 8.00 uur in de ochtend. We zijn klaar om aan onze tocht te beginnen en we zullen direct in het canyon af dalen. Dat wordt een afdaling van ongeveer 600 meter. Vanochtend zijn we om  half vijf Zuidafrikaanse tijd opgestaan in Ai- Ais, waar we met acht personen in 2 bungalows sliepen. Om vijf uur, het was toen nog donker, zijn we met het busje weggereden richting Hobas. Wim bracht ons naar Hobas,  ongeveer een uur rijden. Toen we om zes uur bij het registratiepunt aankwamen, bleek het hek nog dicht te zijn en het kantoor nog gesloten. Het duurde een paar minuten, maar toen Wim aan een man naar de reden vroeg, werd het ons duidelijk: in Namibië is het een uur vroeger dan in Zuid- Afrika en ons horloge stond nog steeds op de oude tijd. Daarna hebben we een uur in het busje gewacht en voetenstampend van de kou rond het busje gelopen. Ook hebben we de tijd benut om ons eerste ontbijt, bestaande uit muesli met melk, op te eten.

De grote foto's zijn respectievelijk 73 Kb en 80 Kb Links: Het Fish River canyon in de vroege ochtend Rechts: Overzicht over het Fish River canyon Foto's : Fred Triep

We nemen afscheid van Wim.  Over een paar dagen zullen we hem weer zien in Ai- Ais, waar hij ons zal verwelkomen met koud bier. Wim zal het moeilijk krijgen, zonder zijn “skattie” Liza, die met ons het canyon ingaat. Hij zal een aantal dagen in de Fish River Lodge, ten noorden van het canyon, doorbrengen. 

Het canyon in

Het pad gaat via grote en ongelijke afstapjes snel naar beneden. Links en rechts van mij zie ik snel naar beneden lopende wanden. Hans gaat voorop en daarachter volgt Marianne. Daarachter volgt Willy en ik loop daar weer achter aan. Hans heeft het druk met het helpen van Marianne en Willy. De stappen zijn behoorlijk groot, maar gelukkig hangen er kettingen waaraan je je kunt vasthouden bij het naar beneden stappen.

De grote foto's zijn respectievelijk 109 Kb en 90 Kb Links: De afdaling in het Fish River canyon is een klauterpartij Rechts: Na enige tijd krijgen we bij de afdaling zicht op de bodem van het canyon Foto's : Fred Triep

Gestadig komen wij met zijn vieren lager, Glenn, Margriet en Liza volgen op enige afstand. Voor Willy is dit de vuurproef, zij heeft nog nooit in een dergelijk ruig terrein gelopen. Om Willy beter te kunnen helpen besluit ik voor haar te gaan lopen. Hans kan zich dan concentreren op het helpen van zijn vrouw en ik kan Willy een helpende hand bieden. Dit moeilijke stukje kost ons zeker een half uur, daarna verandert  het “klauterpad” in een “looppad”. Een eerste groep dagwandelaars passeert ons. Er volgen snel meer wandelaars. Zij hebben alleen een dagrugzakje op hun rug en ze kunnen ons daardoor inhalen. Zij behoren tot een Belgische groep, die een rondreis door Namibië maakt. Vandaag staat een dagje op en neer het canyon in op hun programma.

Het is half elf als ik met Hans, Marianne en Willy bij de rivier aankom. De banken van de rivier bestaan uit zandvlakten en enkele steenhopen. We gaan op één van die steenhopen zitten om op de anderen te wachten.

Er gaat heel veel tijd voorbij en de anderen zijn nog niet zichtbaar. We wachten al meer dan een kwartier op hen. Er zal toch niets gebeurd zijn met Margriet, Liza of Glenn? Hans besluit terug te lopen en we zien hem achter de stenen in een zijdal verdwijnen, waar we eerder  naar beneden kwamen. Het duurt nog eens tien minuten, maar dan zie ik opeens het drietal om de hoek verschijnen. Liza heeft weinig ervaring met het lopen in de bergen. Het kostte haar veel tijd om het steile stuk af te dalen en daardoor zijn ook Margriet en Glenn behoorlijk achter geraakt.

De tocht door het canyon op de eerste wandeldag

We zijn al een half uur bezig om onze weg te vinden in het  canyon. Ik loop met Willy en Margriet voorop. We zijn blij, dat we in de winkel in Ai- Ais nog houten stokken hebben gekocht. Deze stokken bezitten een handvat gemaakt uit een oude fietsband. Onze stok kunnen we als “derde been” gebruiken bij het klauteren over de reusachtige stenen, die op onze weg liggen. Ook bij de passages door de rivier zullen we veel profijt kunnen hebben van onze stok.

De grote foto's zijn respectievelijk 96 Kb, 118 Kb en 103 Kb Links en rechts: Impressies van de tocht door het canyon op de eerste wandeldag Foto's : Fred Triep

Hans loopt een behoorlijk stuk achter ons en hij fluit. Hij vindt dat we een grote pauze moeten houden, want Liza kan niet meer. Ik vind het wel erg snel, het is twaalf uur. Nu  al een grote pauze nemen vind ik riskant. Uit de verhalen over deze tocht door het canyon heb ik geleerd, dat het overdag wel meer dan 35 ºC kan worden. En we hadden van tevoren afgesproken om elke dag tot 1 uur ‘s middags te lopen, dan een grote pauze te nemen in de schaduw en dan later in de middag (rond drie à vier uur) weer verder te lopen. We hadden ook bedacht, dat we die grote middagpauze van ongeveer twee uur, zouden benutten voor het koken van een warme maaltijd. Dan zouden we in de avond als het snel donker werd, minder tijd nodig hebben voor het eten. Ik ben  bezorgd, dat we de tocht niet in vijf dagen kunnen lopen als we te snel pauzeren en/of te laat weer aktief gaan worden na de pauze. Hans weet me te overtuigen. Natuurlijk moeten we rustig beginnen, de afdaling was zwaar voor onervaren bergwandelaars. En in onze groep zitten wandelaars, die nog nooit in echte bergen gelopen hebben. In de loop van de tocht zal men zeker gewend raken aan de moeilijkheden en dan kunnen we grotere afstanden per dag afleggen.

De grote foto is 112 Kb Links: We moeten regelmatig de Fish River oversteken, hier doen Marianne en Hans dat Foto's : Fred Triep

De tweede wandeldag

Het is de tweede dag van onze trektocht door het canyon. Gisteren bleek de temperatuur ‘s middags mee te vallen. Na een middagpauze van één uur  konden we nog een aantal bochten van de Fish rivier volgen. Om de haverklap moesten we klauteren over geweldige stenen, die de voortgang belemmerden, of door een zandvlakte ploeteren. We hadden een kamp gemaakt bij een klein zanderig open stuk voor een bocht. De dolorietlagen in de wand tegenover ons kwamen overeen met die in de folder en het boek “Trekking in Africa” werden genoemd. We konden genoeg ruimte vinden om allemaal ons matje uit te rollen. Omdat het in het winterseizoen in Namibië nooit regent, hadden vijf personen geen tenten meegenomen. Hans en Marianne hadden wel een tent meegenomen, omdat Marianne bang was voor schorpioenen en slangen. Rond half acht in de avond lag ik al in mijn slaapzak op het matje naar de sterren te kijken. Ik kon genieten van de melkweg, terwijl af en toe een zwak briesje langs mijn oren streek. De nachten in dit seizoen zijn lang en nadat het donker is geworden wordt het snel kouder. De maan kwam na enige tijd boven de horizon en daarna was het het grootste deel van de nacht licht.

Vandaag willen we bij de Sulphur Springs uitkomen. Deze plek zou volgens de beschrijvingen in het boek en de folder te herkennen zijn aan de 3 palmbomen. Ook vandaag is er geen duidelijk pad. Het terrein, waarover we lopen, bestaat uit een afwisseling van zandige plekken en steenhopen. Het passeren van de steenhopen kost ons veel tijd, omdat we steeds vooruit moeten kijken wat de snelste manier is. Soms moet je, nadat je over een paar stenen omhoog geklauterd bent, weer terugkeren omdat je over lager gelegen stenen gemakkelijker verder kunt komen. Een ander moment had je gedacht onderlangs, dicht bij de rivier, langs de grote stenen te kunnen lopen. Maar als je jezelf dan hebt vastgelopen op het water aan de ene kant en een hoge steenwand aan de andere kant, besluit je terug te keren om over de stenen een weg te vinden.

De grote foto's zijn respectievelijk 99 Kb, 116 kb, 106 kb en 86 Kb Links en rechts: Impressies van de tocht op de tweede wandeldag door het Fish River canyon Foto's : Fred Triep

We zijn weer op een moeilijk punt aangekomen. Moeten we hier omhoog of moeten we langs de waterkant verder? Margriet wijst naar de overkant, zij ziet daar een duidelijk pad door de zandvlakte lopen. Het lijkt ons allemaal handiger om hier de rivier over te steken door er door heen te waden. We kijken naar de rivier en zien, dat het oversteken zonder waden kan. Door gebruik te maken van de stenen, die in de rivier liggen, kunnen we met onze bergschoenen en onze stokken als hulp aan de overkant komen. Een groot deel van die dag blijven  we aan die andere kant van de rivier lopen. Na de middagpauze steken we weer de rivier over, omdat het er op lijkt dat het pad aan de andere kant beter is.

De grote foto is 109 Kb Links: We moeten regelmatig de Fish River oversteken, hier doen Margriet, Hans en Willy dat Foto's : Fred Triep

Liza heeft nog moeite met de steenhopen, maar door regelmatig te lopen en korte pauzes te houden, schieten we toch op. Het loopt tegen half vijf, als ik in de verte een palmboom zie. Dan zijn we dicht bij onze overnachtingsplek. Een kwartier later kom ik bij de zandvlakte voor de palmbomen. Ik ruik de zwavelluchten, die afkomstig zijn van de warme bron. Ik loop nog even verder om te kijken of er een plek is waar we in de warme bronnen kunnen zitten. Dat valt tegen, ik zie alleen een beek met heet water, die door het hoge riet naar de rivier stroomt. Ik denk dat het op deze plek in de beek niet uit te houden valt met de hitte.

De grote foto's zijn respectievelijk 129 Kb en 109 Kb Links: Sulphur Springs met een paar palmbomen Rechts: We leggen onze matjes en slaapzaken neer in de buurt van de Sulphur Spings Foto's : Fred Triep

We rollen weer de matjes uit. Na de eenvoudige maaltijd van weetabix in warme melk loop ik nog even rond, maar het wordt weer snel donker. Het koelt dan ook snel af. Evenals de vorige avond heb ik snel mijn fleece nodig om mij behaaglijk te voelen. Om zeven uur is het al helemaal donker. Als ik een half uur later weer in mijn slaapzak kruip, geniet ik weer van de avond: er zijn ontelbaar veel sterren te zien en de volle maan zet bepaalde delen van de canyon wanden in het licht

De derde wandeldag

Hans heeft zitten broeden op de oriëntatie in het canyon. Het is moeilijk je positie op het kaartje van de folder terug te vinden, omdat al die bochten op elkaar lijken. Hij heeft bedacht om elke bocht te gaan tellen. Volgens de beschrijving in de folder zouden we aan het einde van de derde dag ongeveer bij de zandige vlakte moeten uitkomen. Hans heeft op het kaartje in de folder het aantal bochten uitgeteld. We zouden dan ergens moeten kamperen na de vierde bocht naar rechts.

Inmiddels hebben we ook begrepen, dat we de route efficiënt kunnen lopen, als we de binnenbochten afsnijden. Voor elke buitenbocht kruisen we daarom de rivier. Waar we de rivier willen oversteken, moeten we tijdig voor de bocht uitzoeken. Op bepaalde plekken voor een bocht bevinden zich veel stenen in de rivier en op die plek kan je het gemakkelijkst de rivier oversteken.

De grote foto's zijn respectievelijk 104 Kb, 85 Kb en 77 Kb Links en rechts: Impressies van de tocht op de derde wandeldag door het Fish River canyon Foto's : Fred Triep

Tijdens de middagpauze vandaag valt de temperatuur weer mee. Dat betekent, dat we na twee uur in de middag nog flink door kunnen lopen. Om vijf uur bereiken we een zanderige plek na de vierde bocht naar rechts. We nemen aan, dat dit de bedoelde plek is en we maken hier weer een kamp.

De vierde wandeldag

Het is de vierde dag van onze tocht. Vandaag willen we op zijn minst tot aan het graf van de Duitse luitenant Troita komen, die in 1919 stierf bij een treffen tussen de Duitse bezetter en de inheemse Nama. We zullen daarom flink door moeten stappen, anders moeten we op zaterdag, onze laatste dag, heel veel lopen.

Hans loopt voorop. Ik heb de route vanochtend niet meer goed bekeken, maar van de dag ervoor dacht ik begrepen te hebben dat we nu met een ruime bocht naar links zullen gaan. En aan de overkant van de rivier zie ik een grote zandvlakte, dat moet dus de binnenbocht zijn. Ik roep naar Hans, dat het misschien wel handig is om hier over te steken, want hier liggen stenen in de rivier en verderop niet meer. Hans zegt dat de bocht naar rechts gaat. Vanaf de plek waar we staan is dat ook niet goed te zien, het zou ook best kunnen. Nu twijfel ik of ik  het goed bekeken heb. Ik loop verder, Hans zal het wel goed bekeken hebben. Het wordt weer veel klauteren over de stenen om verder te komen.

We komen nu dicht bij de bocht van de rivier. Nu blijkt, dat  de rivier toch een bocht naar links maakt. Ik had het dus toch goed. Naar rechts is er wel een canyon, maar dat is een zijcanyon. Hans had zich duidelijk vergist en ik wist het ook niet zeker. We besluiten alsnog om de bocht voor ons af te snijden, want om de hele buitenbocht te volgen kost veel tijd. Maar om de rivier over te steken hebben we een stukje met veel stenen nodig. Een dergelijk stukje met veel stenen ligt enkele honderden meters terug. We zullen terug moeten lopen, om daar gebruik van te kunnen maken. Maar dat gaat sneller dan de buitenbocht nemen. We lopen terug. Hans moppert, dat de tijdwinst die we gisteren gemaakt hebben, nu weer verloren is. We steken de rivier over. Stappend over grote stenen weten we de overkant te bereiken. Nu kunnen we door de zandvlakte een groot deel van de bocht afsnijden.

De grote foto's zijn respectievelijk 89 Kb, 73 Kb en 106 Kb Links en rechts: Impressies van de tocht op de vierde wandeldag door het Fish River canyon Foto's : Fred Triep

Enige uren later zitten we bij een andere bocht. Boven de bocht naar rechts zie ik drie stompe heuvels naast elkaar. Ik roep: “ Dit moeten de Three Sisters zijn !” Deze topjes zijn met 3 rode puntjes op onze kaartje ingetekend. Even later realiseren we ons, dat dit de Three Sisters niet kunnen zijn. We zouden nog een bocht terug moeten zitten. Het is duidelijk, dat zowel Hans als ik vergeten ben, het aantal bochten te tellen. En het kaartje in de folder, die we bij het registratiepunt in Hobas hebben meegenomen, lijkt niet goed te kloppen. Als dit de Three Sisters wel is, dan hadden we al eerder een “short cut” kunnen maken, door een bocht behoorlijk af te snijden. We lopen stug door en we komen terecht in een deel waar meer schaduw is. We nemen nu een pauze in de schaduw van één van de canyonwanden.

Terwijl ik kook, kijk ik omhoog naar de canyonwand achter ons. Nu zie ik  hoog boven mij een zadel in de wand. Als je door die verlaging in de wand loopt, kom je in het canyon voor de bocht terecht. Zou dat de “short cut” geweest zijn?

Ook vandaag vallen de temperaturen mee, rond 1 uur ’s middags is het 22 tot 25 °C. We besluiten daarom na een pauze van een uur weer op stap te gaan. We hebben het gevoel, dat we vandaag niet goed opschieten. We denken, dat we door het teruglopen behoorlijk veel tijd verloren hebben. Maar zeker weten we dat ook niet, want de kaart op de folder lijkt niet te kloppen met de werkelijkheid. Die middag controleren we regelmatig de kaart met de werkelijkheid, wat nog voor extra oponthoud zorgt.

De short cut?

Rond drie uur in de middag zie ik achter een grote bocht van de rivier een grote vlakte langzaam omhoog lopen. Dit moet één van de “short- cuts” naar een andere loop van de rivier zijn. We lopen het pad in, dat van de rivier langzaam omhoog de vlakte oploopt. Mijn kompas wijst aan, dat ik rechts van één van de hobbels naar het volgende canyon moet lopen. Hans volgt een pad meer aan de rechterkant van de vlakte. Ik loop met Glenn voorop. Het pad, dat we volgen, loopt tergend langzaam omhoog en ook nog in een grote bocht. Na enige tijd  denk ik, dat we op het hoogste punt zijn, maar dan kan ik nog geen canyon aan de andere kant zien. Na een half uur lopen komen we op een vlak en dan zie ik in de verte enige laagten. We zitten dus toch goed. Ik gooi mijn rugzak af  en ik loop terug om de anderen te waarschuwen. We lopen verder het zwak hellende vlak op naar een onverharde weg, die van linka naar rechts over de vlakte loopt. Maar hoe moeten we nu verder? Het lijkt erop, dat we meer afstand hebben afgelegd, dan er op de kaart als “short- cut” is aangegeven. En we zien nog steeds geen diep canyon beneden ons, maar een nieuwe vlakte, die langzaam omlaag loopt. Ergens rechts begint een canyon en naar links zien we een zadel in een bergkam, waar de onverharde weg naar toegaat.

Verdwaald ?

We hebben nu toch een besluit genomen. Het is inmiddels tien voor zeven en het wordt langzaam donker. We hebben besloten op deze plek te overnachten. Doorgaan heeft geen zin en morgen zullen we via dezelfde weg terugkeren naar het canyon en dan door het canyon onze tocht vervolgen. Dat betekent mogelijk, dat we morgenavond niet Ai- Ais halen en dat Wim ongerust zal worden. We overwegen om dan morgenmiddag het canyon eerder te verlaten via de emergency exit” route. Hoe we aan Wim doorgeven, dat we daar het canyon verlaten weten we nog niet. Liza heeft met haar mobiele telefoon geprobeerd contact te krijgen met Wim, maar dat is haar tot nu toe niet gelukt. Ik zal later op de avond, als de maan op is, met één van de andere groepsleden de weg aflopen om te kijken waar die uitkomt. Ik hoop dat we via deze weg nog een uitweg naar het canyon vinden, want teruglopen naar de plek waar we gisteren het canyon hebben verlaten kost waarschijnlijk veel meer tijd. We rollen onze matjes uit op het zanderige zijpad. Willy en ik besluiten om wel eten klaar te maken, maar de porties te verkleinen. We hopen daarmee wat voedsel uit te sparen voor het geval we een dag extra in het canyon moeten doorbrengen. Ook zullen we even zuinig moeten zijn met het water, omdat we anders morgenochtend geen water hebben.

Liza heeft aangeboden om met mij de weg af te lopen. Zij heeft het de afgelopen dagen best wel moeilijk gehad, dus ik ga liever met Willy op stap. Voorlopig ga ik mij maar even ontspannen, door op mijn matje te gaan liggen.

Ik lig op mijn matje te wachten totdat de maan opkomt. We hebben slechts de helft van ons avondrantsoen Weetabix gebruikt, maar ik heb toch plezierig gegeten. We hebben ze vandaag zonder melktoevoeging, dus droog, opgegeten. Daarmee hebben we wat water gespaard, waarvan we nog een kopje koffie konden maken. Zowel Willy als Liza hebben inmiddels aangegeven, dat ze straks met mij de weg willen aflopen.

Op zoek naar de juiste route

Het is acht uur en de maan is nog niet boven de horizon. Liza komt naar mij toe, zij wil alvast gaan lopen. Zij heeft een grote zaklantaarn en die geeft voldoende licht om ons pad te belichten.

We lopen op de onverharde weg. Het is waarschijnlijk een weg, die door vrachtwagens gebruikt wordt. Ik heb mijn kompas meegenomen en met behulp van mijn kleine zaklantaarn kijk ik regelmatig, in welke richting de weg loopt. Eerst loopt de weg in zuidoostelijke richting, maar hij buigt langzaam af in zuidelijke richting. Na een kwartier lopen duikt de weg naar beneden. Liza moet ons goed bijlichten, zodat we goed kunnen zien waar we onze voeten neerzetten. Enkele hellingen om ons heen worden langzaam verlicht door het maanlicht, de maan komt langzaam boven de horizon. We stuiten op een slagboom, die over de wegstaat. Er zit geen hek naast, dus we kunnen er zo omheen lopen. Enkele minuten later zien we een bord, dat we aan de achterkant naderen. Op de voorkant van het bord staat, dat we in een “private nature reserve” zitten, dat Quagga heet. We slapen dus in verboden gebied. Op het bord staat ook nog de mededeling, dat overtreders worden vervolgd. We maken ons er niet druk om, het lijkt mijn sterk dat we in het donker nog mensen tegenkomen. Een paar honderd meter verder zien we een huisje en twee wc hokjes. Beide zijn verwaarloosd. In het maanlicht zien we nu, dat we in een breed canyon zijn gekomen. Zou dit het canyon van de Fish rivier zijn? We volgen de weg, die overgaat in betonblokken. Nu zie ik water schitteren in het maanlicht. Maar daar beneden is water! We lopen de weg verder naar beneden en daar zien we dat de weg dwars door een rivier loopt, dat moet de Fish rivier zijn! Als dat zo is, dan kunnen we morgen hier onze tocht vervolgen. En deze plek is maar een uur verwijderd van onze slaapplek.

 De vijfde wandeldag

Het is zaterdagochtend om 7.00 uur. We zitten bij het verwaarloosde huisje net boven de rivier, waar we gisteravond langsliepen. Na onze “ontdekking” gisteravond hebben we de groep ingelicht over de situatie. Toen we terugkwamen op onze slaapplek bleek geen van de andere personen al te slapen. Het was duidelijk, dat iedereen in afwachting van een bericht van ons was. Nadat we de situatie uitgelegd hadden, besloten we zo vroeg mogelijk op te staan, de spullen in te pakken en dan bij de rivier te gaan ontbijten. Daarom zijn we vanochtend om half zes in het donker opgestaan. Om zes uur waren onze rugzakken ingepakt en toen konden we in de schemering de weg aflopen.

Terwijl ik op mijn brander water kook voor ons ontbijt, is Willy naar beneden gegaan om water te halen uit de rivier. Zij komt terug met de mededeling, dat ze de “fourfinger rock” links in het dal heeft gezien. Dat betekent, dat we een stuk verder zijn gekomen, dan ik en Hans hadden bedacht. Ik kijk nogmaals op de kaart en ik weet nu zeker, dat we bij de “causeway” zijn, die op de kaart is aangegeven. We weten nu wat er met de term “causeway” bedoeld wordt, dat is de weg die dwars door de rivier loopt. Toen we gisteravond in het donker de rivier aantroffen, had ik al vermoed dat we op deze plek zouden zitten, maar nu is er geen twijfel meer mogelijk. Dat betekent, dat we vandaag met gemak in Ai- Ais aankomen.

Het dal wordt steeds breder en er komen steeds meer zanderige vlakten. We staan nu weer voor de rivier om een bocht af te snijden, want overkant zien we in de binnenbocht een goed beloopbaar gedeelte. Er liggen geen stenen in de rivier, dus ik had al voorgesteld om door de rivier te waden. De anderen twijfelen nog, maar ik heb mijn gympen al aan. Ook Liza is zover en gezamenlijk gaan we het water in. De rivier is hier veel dieper dan ik dacht. Het water komt al boven mijn knieën. Gelukkig staat het water hier stil en ik hoef, dus niet bang te zijn dat ik omval. Ik loop verder, ik merk dat de onderkant van mijn korte broek nat wordt. De rivier kan toch niet veel dieper zijn. Ik wil nog wat verder gaan, maar nu roepen de anderen dat ik beter kan terugkeren. Wij keren terug. Ik doe droge kleren aan. We volgen nu maar de buitenbocht en dat gaat ook redelijk snel.

Die middag moeten we nog enkele keren de rivier oversteken, maar nu zijn er steeds stenen, waarover we kunnen lopen. Vandaag is het duidelijk warmer dan gisteren, maar het terrein waarover we lopen wordt steeds gemakkelijker. Het is half  twee in de middag, als we de buizen van de waterleiding van Ai- Ais zien. We zullen binnenkort in het dorp aankomen. Als we bij de stuwdam in het stuwmeer bij Ai- Ais aankomen, zien we Wim op de dijk staan. Hij is blij ons en zijn “skattie” weer te zien. Ook wij zijn blij. We  zijn binnen het tijdschema in Ai- Ais aangekomen. Hij staat er pas een half uur Het is alleen jammer, dat hij geen bier bij zich heeft. Hij was bang, dat hij enige uren had moeten wachten op ons en hij heeft daarom geen bier gekocht. Aan de rand van het dorp maken we nog even een groepsfoto. Daarna gaan we  het dorp in op weg naar het terras, want we zijn behoorlijk dorstig. Een groep wandelaars komt van het kampeerterreintje langs de weg. Zij zien ons met onze rugzakken uit het canyon komen en ze klappen. Dit is de eerste keer, dat ik met applaus word binnengehaald na een voettocht. De wandelaars zijn benieuwd naar onze ervaringen, want zij gaan morgen in Hobas de tocht beginnen. Evenals onze voorgangers kunnen we hen geruststellen: er is genoeg water in de Fish rivier.

Terug in het busje

We zitten weer in het busje. We hebben de nacht in de Fish River Lodge doorgebracht en nu gaan we even terug naar Johannesburg. Ik bestudeer de Shell atlas, die steeds voor in het busje heeft gelegen. Hans heeft hem ook al bekeken en hij heeft gezien, welke route we gelopen hebben. Op de vierde dag hebben we juist een groot deel van het canyon gelopen, in tegenstelling met onze ideeën. We moeten zelfs tot in de buurt van het graf van de Duitse luitenant gekomen zijn. Omdat we de “short cut”, die een tweetal bochten daarvoor was, gemist hebben, hebben we veel meer dan 80 km gelopen. Ik zie ook, dat we op de plek waar we het canyon  verlieten, dat niet meer nodig was. Vanaf dat punt hebben we niet afgestoken, maar ook meer gelopen.

De grote foto is 90 Kb Links: We rijden met het busje door het droge landschap van zuid Namibie en zien de kenmerkende koker aloe Foto's : Fred Triep

Als ik de kaart in de folder vergelijk met deze atlas, word ik weer gerustgesteld over mijn navigatievermogen. De bochten op het kaartje in de folder wijken behoorlijk af van die in de Shell atlas.

 -----------------------------------------------------------------------

Dit reisverhaal kan ook gedownload worden als worddocument.

Deze pagina is nieuw aangemaakt op maandag 3 januari 2010.

Voor aanvullingen of reacties, stuur mij een email:

email: Fred Triep