|
|
||
Fred, moet je nou eens kijken,” roept
Margriet. Ik ben druk bezig een bijzondere plant, de hottentotsriem, in dit
savannelandschap te fotograferen. Het zal wel niet iets bijzonders zijn,
waarvoor ze mij roept. Nadat ik een stengel met piepkleine blaadjes heb
gefotografeerd, kijk ik op.
“Warempel, ze staan er. En zo dichtbij. Ik wil er
naar toe”, zeg ik. Ria en Margriet lopen voorzichtig naar hen toe. Eerder die
ochtend hadden we de grote afdrukken van hun hoeven in het zand naast een klein
stroompje gezien. Dat we ze zouden tegenkomen, had ik niet verwacht. Gracieus
lopen ze met hun ranke poten door het landschap.
Het is de derde dag van onze voettocht over de Klipspringer Trail in het
Augrabies Falls National Park in het noorden van Zuid- Afrika, niet ver van de
grens met Botswana. We lopen door een open savannelandschap met steenhopen. De
afgelopen dagen waren pittig wandeltochten. Vandaag is onze wandeltocht
gemakkelijk, omdat het gedeeltelijk over een autospoor gaat. De eerste dag vond
ik zwaar omdat er geen echt wandelpad was. We moesten dwars door het veld lopen
van paal naar paal. Gisteren vond Margriet het zwaar, toen we over de stenen
moesten klauteren langs de Oranjerivier. Het was toen ook warm. Ook Ria had
moeite met de tocht, maar je hoorde haar niet.
Twee dagen geleden zijn we begonnen met onze driedaagse tocht over de
Klipspringer Trail. Drie dagen daarvoor hebben we deze tocht gereserveerd bij
het bezoekerscentrum. Er kunnen slechts twaalf mensen per dag de route lopen: de
twee hutten waarin je kunt overnachten, hebben slechts twaalf slaapplaatsen.
Toen we zondagavond in de eerste hut gingen slapen, bleken wij de enigen te zijn.
Die dag zijn wij de enige starters geweest.
Tot nu toe hebben we nog niet veel grote zoogdieren in het Nationale Park
gezien. Op zaterdagavond hebben we op de campground van het Nationale Park wel
klipdassen gezien. Zij liepen tussen de tenten door en leken niet erg schuw.
Maar als je in de buurt van hen kwam, maakten ze zich uit de voeten. Ook de
klipspringer, de kleine antilope die deze route zijn naam heeft gegeven, zijn we
nog niet tegengekomen.
Maar nu zien we een groep giraffen! Heel voorzichtig volgen we de groep
giraffen. Als wij stilstaan, staan zij ook stil. En als we naar hen toe lopen,
lopen ze rustig verder. Het zijn zes grote dieren en een jong. Ik druk op de
opname knop van mijn videocamera. Terwijl ik rustig achter ze aan loop, probeer
ik mijn camera zo stil mogelijk te houden. Dat kost veel concentratie.
Ondertussen moet ik ook opletten, dat ik niet over een steen struikel.
“Zie
je die twee giraffen links,” zegt Margriet? Ik draai langzaam mijn hoofd met de
videocamera naar links. Een grote giraffe draait zijn nek om die van het jong.
Het lijkt op knuffelen. Zou het
dezelfde betekenis hebben als bij mensen?
Even later zijn we ze kwijt. Die
middag lopen we over een grote basalten heuvel met uitzicht over het Nationale
Park. Mijn dag kan niet mee stuk.
Dit reisverhaal kan ook gedownload worden als
worddocument.
Deze pagina is nieuw aangemaakt op zaterdag 28 december 2013.
Voor aanvullingen of reacties, stuur mij een email:
email: Fred Triep