Een ontmoeting op de Klipspringer Trail in Zuid- Afrika

wanlogo2.gif (16205 bytes)

 door Fred Triep

Fred, moet je nou eens kijken,” roept Margriet. Ik ben druk bezig een bijzondere plant, de hottentotsriem, in dit savannelandschap te fotograferen. Het zal wel niet iets bijzonders zijn, waarvoor ze mij roept. Nadat ik een stengel met piepkleine blaadjes heb gefotografeerd, kijk ik op.
“Warempel, ze staan er. En zo dichtbij. Ik wil er naar toe”, zeg ik. Ria en Margriet lopen voorzichtig naar hen toe. Eerder die ochtend hadden we de grote afdrukken van hun hoeven in het zand naast een klein stroompje gezien. Dat we ze zouden tegenkomen, had ik niet verwacht. Gracieus lopen ze met hun ranke poten door het landschap.

Het is de derde dag van onze voettocht over de Klipspringer Trail in het Augrabies Falls National Park in het noorden van Zuid- Afrika, niet ver van de grens met Botswana. We lopen door een open savannelandschap met steenhopen. De afgelopen dagen waren pittig wandeltochten. Vandaag is onze wandeltocht gemakkelijk, omdat het gedeeltelijk over een autospoor gaat. De eerste dag vond ik zwaar omdat er geen echt wandelpad was. We moesten dwars door het veld lopen van paal naar paal. Gisteren vond Margriet het zwaar, toen we over de stenen moesten klauteren langs de Oranjerivier. Het was toen ook warm. Ook Ria had moeite met de tocht, maar je hoorde haar niet.

Twee dagen geleden zijn we begonnen met onze driedaagse tocht over de Klipspringer Trail. Drie dagen daarvoor hebben we deze tocht gereserveerd bij het bezoekerscentrum. Er kunnen slechts twaalf mensen per dag de route lopen: de twee hutten waarin je kunt overnachten, hebben slechts twaalf slaapplaatsen. Toen we zondagavond in de eerste hut gingen slapen, bleken wij de enigen te zijn. Die dag zijn wij de enige starters geweest.

Tot nu toe hebben we nog niet veel grote zoogdieren in het Nationale Park gezien. Op zaterdagavond hebben we op de campground van het Nationale Park wel klipdassen gezien. Zij liepen tussen de tenten door en leken niet erg schuw. Maar als je in de buurt van hen kwam, maakten ze zich uit de voeten. Ook de klipspringer, de kleine antilope die deze route zijn naam heeft gegeven, zijn we nog niet tegengekomen.

Maar nu zien we een groep giraffen! Heel voorzichtig volgen we de groep giraffen. Als wij stilstaan, staan zij ook stil. En als we naar hen toe lopen, lopen ze rustig verder. Het zijn zes grote dieren en een jong. Ik druk op de opname knop van mijn videocamera. Terwijl ik rustig achter ze aan loop, probeer ik mijn camera zo stil mogelijk te houden. Dat kost veel concentratie. Ondertussen moet ik ook opletten, dat ik niet over een steen struikel.
“Zie je die twee giraffen links,” zegt Margriet? Ik draai langzaam mijn hoofd met de videocamera naar links. Een grote giraffe draait zijn nek om die van het jong. Het lijkt op knuffelen.  Zou het dezelfde betekenis hebben als bij mensen?
Even later zijn we ze kwijt. Die middag lopen we over een grote basalten heuvel met uitzicht over het Nationale Park. Mijn dag kan niet mee stuk.

Dit reisverhaal kan ook gedownload worden als worddocument.

Deze pagina is nieuw aangemaakt op zaterdag 28 december 2013.

line.gif (635 bytes)

Voor aanvullingen of reacties, stuur mij een email:

Stuur je reactie ! email: Fred Triep

Terug naar: Terug naar: